چنڊ پرولي...!
تون ڇا لئه چمڪا ڏيندو آن...؟
هن ٿر جي چؤنري جي ڳڙکين مان،
تون ليئا پائي لهندو آن،
هي رات انڌاري ڪوجِهي ڪاري،
آ توبن ڪيڏي چنڊ، ٻُساري،
آ تل ترائيءَ جي ڀر ۾،
هيءَ جوڀن سان جا ڀريل ناري،
گهاگهر سان گڏ سِرَ تي وينڍا،
ڇاتيون ان جون جيئن پَپيتا،
تون تنهن کي گهُوري ڏسندو آن،
تون ليئا پائي لهندو آن،
اي چنڊ ٻُڌا مان ڀانيان ٿو،
آ توکان ڀي ڪو وڇڙي ويو،
تون روز ازل کان جانچي جانچي،
اُن کي پيو ڳوليندو آن،
۽ مون جيئن جاڳي جيئندو آن،
۽ ڏوُر افق تي تَرندو آن.