آدم جو اولاد
ڀونگيءَ ۾ پئي بتي ٽمڪي،
جهيڻي جھيڻي روشن رُت ۾،
باک جيان پيو جسم جرڪي،
پاڇولا پيا لُڏڪن لَڙڪن،
رات ڊسمبر ڦُوھ سيارو،
پوءِ به پسينو هِڻڪن سَهڪن.
هڪٻئي سان ائين چنبڙي پيا هن،
ڄڻ ته صدين جي پيادي پنڌ ۾،
مس مس پاڻيءَ بوند ملي ٿن.
ايڏي اُڃ ازل کان آهي،
انسانن جي جوڀن ۾ ڪا،
پاپ گناھ جي فتوى ڄاڻن،
پوءِ ڀي من جو بار ڇنڊڻ لئه،
هڪٻئي کي ٿا تن تي تاڻِن.
فطرت جي هن فلسفي تي،
فتوائون تون ڪيسين ڏيندين. . . ؟
جبلتن جي جذبي آڏو،
ڪيسين تون ديوار اڏيندين ... ؟
مُراقبي سان پنهنجي من جو،
اڇو اجرو ساڌ ڏسي وٺ،
چڪلي جي چؤ ديواريءَ ۾،
آدم جو اولاد ڏسي وٺ.