اي موت...!
موت تون ايڏو اُٻهرو ڇو آن...؟
رات به منهنجي مئخاني تي،
لامارا ڇا لاءِ ڏنا تو...؟
شايد منهنجا ڏينهن کُٽا ها،
موت جو ٽاڻو مقرر ٿيو هو،
سانجهه لَڙِي هُئي، جامَ ڀَريا ها،
مونکي جيڪو جام مِليو هو،
سو ته امرتا جو هو پيالو،
جنهن جي خوشبو،
موت گَليءَ لئه آهي تالو،
اي موت، شايد،
ان جي خوشبوءَ سُنگهڻ کانپوءِ،
مئخاني تي پهچڻ کانپو،
موکيءَ جو مڌ جرڪڻ کانپو،
موٽي وئين تون هٿين خالي،
منهنجي هٿ ۾ هُئي جو پيالي،
مونکي پاڻ سان ڪين نِيو تو،
لامارا ڏئي گس وَتو تو،
موت مگر مان ڄاڻان ٿو،
جنهن ڏينهن هٿ مان جامِ ڪِري پيو،
پيالو پَٽ تي ڀورا ٿي ويو،
ٻيهر موٽي ايندين تون ۽،
ساڻ وٺي پو ويندين تون،
آخر مان ڀي هلڻو آهيان،
واپس ليڪن ورڻو آهيان،
روپ نئين سان رچڻو آهيان.