سِڪ جو سنگيت
رڦڻي رڦڻي سرد هوا ۾،
هي جي پارا تون نه ڪڏهن سنڀرين !
هوءَ جا سرتي ساهڙ جي لئه،
وار وڇايو ويٺي آهي.
اُڀَ ۾ تارا ٽمڪن ٿا هوءَ،
ڪنڌ لمايو ويٺي آهي.
رات انڌيري من ۾ ماتم،
ديپ جلايو ويٺي آهي،
سرديءَ کان بي پرواھ سرتي،
آس لڳايو ويٺي آهي،
اکڙين ۾ جا آڳ اُماڙي،
من گرمايو ويٺي آهي،
تنهن جو جوڀن ائين ٿو ڀڙڪي،
سرد هوا ڀي ان کان ٿڙڪي،
جذبن جيڪا تات ڏني آ،
سرديءَ کي اُن مات ڏني آ،
هن جي من جي مسجد مندر،
ساهڙ جي لئه سجدو ڪن ٿا،
هن جي من ۾ اُڃ پِيا جي،
سرديءَ جي ٿس سار نه ڪائي،
هن جي سڪ سنگيت بڻي آ،
تنبوري جي تار نه ڪائي.