ضمير مونکي چوي ٿو شاعر
صدين کان آ قيد ۾ ئي ڄمي ساماڻي اڃان روئي پئي،
قرآن سان پئي لهي ٿي لانئون انهيءَ جون آهون خدا ٻُڌين پيو ؟
ضمير مونکي چوي ٿو شاعر اُٿي لکي وٺ اڃان ڏسين پيو.
پَرائي تڙ تي پرايون مايون اڙي ڇڇورا تڪين پيو ٿو،
جي ڀيڻ پنهنجيءَ جو مائٽ ڪنهن سان کلي ڳالهائڻ ٻڌي وٺين ٿو،
چوين ٿو ڪاري آ ڀيڻ منهجي هٿن سان تنهن جو ڳلو ڪپين پيو،
ضمير مونکي چوي ٿو شاعر اُٿي لکي وٺ اڃان ڏسين پيو.
بڊي جي اُس ۾ ٻني پنهنجيءَ تان، هڻي ڪوڏارون ٿڪي وريو آ،
بخار ۾ ٿس معصوم پٽڙو، وڏيري هُن کي وري چيو آ،
ته قرض عيوض ڏي ڇوڪري تون، نه تون جي پئسا ڏئي سگھين ٿو،
ضمير مونکي چوي ٿو شاعر اُٿي لکي وٺ اڃان ڏسين پيو.
شهيد جنگ ۾ سپاهي ٿي ويو، وني انهيءَ جي هنجون ٿي هاري،
ٻه ٽي ڏهاڙا وڏيون انعامون، ٻچا به هاڻي پني ٿي پاري،
ڏسين پيو جيجل صدا هڻي پئي، اڃان به مؤرخ ننڊون ڪرين پيو،
ضمير مونکي چوي ٿو شاعر اُٿي لکي وٺ اڃان ڏسين پيو.
کڻي بندوقون هو ڌاريا ڏس، ته سنڌ کي ڪيئن ڦُرڻ ٿا چاهينِ،
پليد پيرا رکي هتي هو، ته عصمتون سڀ لُٽڻ ٿا چاهين،
نه ماءُ ڌرتيءَ جي ياد ڪائي، تون يار تي ئي اڃان لکين پيو،
ضمير مونکي چوي ٿو شاعر اُٿي لکي وٺ اڃان ڏسين پيو.