سچ جو آواز
سامهون “ڏاڍو” بيٺو هو.
دهشت ڀريون لال اکيون ۽،
لَٺ لُواڙيو بيٺو هو.
سيخن مان مون سڏ ڪيو اچ،
مونکي هڪڙي ڳالھه ٻڌائي،
“ڏاڍا” تنهنجي لٺ ٻڌو ٿم،
ٻن مٿن سان هوندي آهي،
ڇا هي سچ آ؟ ڇا هي سچ آ ؟
“ڏاڍي” هڪڙو ٽهڪ ڏنو ۽ ،
هيبت سان هي جواب ڏنائين،
هر زمانو منهنجي تابع،
منهنجي رعب ۽ منهنجي داٻي،
هيڻن کي هٻڪايو آهي،
باغين کي لٽڪايو آهي،
اڄ تون آهين قيدي شاعر،
توکي ڀي لٽڪايو ويندو،
منهنجي لٺ سان توکي چٿري،
نيزي تي ٽنگرايو ويندو.
“ڏاڍو” آهيان منهنجي لٺ ڀي،
ٻن مٿن سان هوندي آهي،
ها هي سچ آ . . ها هي سچ آ . .
مرڪ پساري کيس چيو مون،
“ڏاڍا” تنهنجي لٺ ٻڌائي،
گيتن کي ڇا گھائي سگھي آ ؟
جذبن کي مارائي سگھي آ ؟
باک ڀنل جي سپنا جاڳن،
تن کي لٺ مِٽائي سگھي آ ؟
هي ڀي سچ آ . . هي ڀي سچ آ ..
سچ کي ڪين ڪهائي سگھي آ،
هي ڀي سچ آ . . هي ڀي سچ آ . .