ڳاڙهن ڳڀُرن جي ڌرتي
متان سمجهين اڀرن سڀرن جي آ،
هت طوفانن جي تيک وڏي،
پر مردانن جي ميکَ وڏي،
هي تنهنجا تيرَ ته ٿورا آهن،
هت سِينن جي آ ليکَ وڏي،
تون ڪنهن تي ڪانئر ڀُليو آن؟
تون ارڏي ٻار سان اٽڪيو آن،
هيءَ ماءُ سنڌياڻي جي به ڄڻي،
سي ٻار ڇَڏِن ٿا روهه ڌُڻي،
هت پير نه ٽڪندئي پارهيڙي،
هيءَ جوءَ نه ڳيرن ڪٻرن جي،
هوءَ دور قطار جا قبرن جي آ،
سا دودي جهڙن همرن جي آ،
هيءَ ڌرتي ڳاڙهن ڳڀُرن جي آ،
متان سمجهين اڀرن سڀرن جي آ.