چنڊ کان تنهنجا ڏَسَ پڇان ٿو
ڄڻ ڪي کُورا ڀڙڪن ٿا ايئن،
تازي پرڻيل ڪنوار جي تن ۾،
پهرين رات جو آس تپي جيئن .
تون دور هلي وئي آهين جانان،
چنڊ کان تنهنجا ڏَسَ پڇان ٿو،
کوري وانگي کامان پيو ٿو،
پنهنجي من ۾ پاڻ لڇان ٿو.
تنهجي تن جون گرميون، شوخيون،
روح جي گھراين ۾ آهن،
اڄ ڀي سي پل گھايل ڪن ٿا،
يادن جي آئيني ۾ جي،
ور ور ڏيئي روز ورن ٿا.
جيڪي توسان گھاريا ها مون،
چنڊ جي چوڏهين رات هئي ۽،
تنهنجي ڳل تي باک ڦٽي هئي.
منهنجي من جو مِينهن وسيو هو،
تنهنجِي آڳر آلي ٿي هئي.
منهنجي ڪوري ڪاغذ جهڙي،
خالي خالي جيون تي،
سي پل ٿي تاريخ ويا هِن،
اونداهيءَ ۾ تنهائيءَ جي،
گَھرِي بنجي چيخ ويا هِن،
تو بن جانان ائين ٿو ڀانيان،
تتل واريءَ تي هان ليٽيل،
چڳ هٽائي چپ چمڻ لئه،
من پکيئڙو آهي اڃايل،
واءُ اُتر جو جيئن گھلي ٿو،
تنهن جي سُر سان مان به رچان ٿو،
تون دور هلي وئي آهين جانان،
چنڊ کان تنهنجا ڏَسَ پڇان ٿو.