منهنجو بابا نيٺ هليو ويو
اکڙيون مون ڪين اُپٽيون هيون،
اهنجي دنيا ڏسڻ کان اڳ،
ڏاڍو مون ٻاڪاريو هو.
مونکي دنيا ڀانءِ نه پئي،
ڪين جيئڻ جي مانگ مون ڪئي،
مونکي زوريءَ آندو ويو ۽،
جيون واڙي واڙيو ويو.
مون ماتم برپا خوب ڪيو،
مون ٻاڪاريو هو تڙپيو هو،
۽ راڙ مچائي رڙيو هو.
ٻن ورهين جي ويل لنگھي وئي،
مون، هڪڙو منٽ به ماٺ نه ڪئي،
مون رات رُنو مون ڏينهن رُنو،
مون ننڊ ڦٽائي امڙ جي،
مون تنهن کي سمهڻ ڪين ڏنو،
مون هر هر ڄڻ ورجايو پئي،
هيءَ دنيا مونکي ڪونه کپي.
پوءِ، مونکي آخر ڄڻيو ڇو ويو،
غير نگر ۾ آندو ڇو ويو . . . ؟
مونکي ماٺ ڪرائڻ لاءِ،
بابا ويڄ وڙوليا ڪيئي،
ننڊ جو شربت پياريو ويو،
۽ مونکي ننڊ سمهاريو ويو.
بابا مون لئه بسڪيٽن جا،
آڻيندو هو ڪيئي بڪسا،
کٽمٺيون ڀي آڻيندو هو،
مونکي ڏاڍو ڀائيندو هو.
مون لئه آندل کٽمٺين کي،
پنهنجي ٻاتين ٻولين ۾ ئي،
“ڇمچون” “چيپون” چوڻ سکيو مون،
“چيپون” کائي ماٺ ڪري مان،
سمهي رهيس سانت ڪري مان.
نيٺ جواني نسري پيئي،
دل دنيا تي اُتري پيئي،
جوڀن جا مس گونچ ڦٽا جو،
منهنجو بابا نيٺ مري ويو . . . . !
منهنجو سارو جيءُ جھري پيو،
انگ انگ کان هي ڏيل ڏري پيو،
بابا جي بي ست بدن کي،
کٽ تي آڻي ليٽايو ويو،
کٽ جي سيرانديءَ کان ويهي،
ڏاڍو مون ٻاڪاريو هو ۽.
راڙ ڪري مون خوب رنو هو،
لڙندڙ سج کي للڪاريو هو،
“ڇمچون” “چيپون” ڪنهن نه ڏنيون،
منهنجون ڪيڪون ڪنهن نه ٻڌيون،
منهنجا سارا ڇيھه ڇڄي پيا،
جيون جا سڀ ٽار ٽٽي پيا.
منهنجو بابا آرامي آ،
شهر جي اُترئين قبرستان ۾،
آئون جيون جا هي سارا،
ٻوجھه کڻي پيو ڀٽڪان وچڙان،
من اندر ۾ اڻ تڻ سانڍي،
هر هر وياڪل سوچان ٿو،
مونکي دنيا ڀانءِ نه پئي،
ڪين جيئڻ جي مانگ مون ڪئي،
مون کي زوري آندو ويو ۽،
جيون واڙي واڙيو ويو.