رَتَ جي ميندي
مان تولئه ميندي ٻوڙيان پئي،
سي تنهنجا هٿڙا لال ڪري،
مان چوٽيءَ ۾ سِندور ڀرينديس،
اوچو پنهنجو ڳاٽ ڪري،
مان سنڌ کي باکون آڇينديس،
۽ لک مبارڪ باسينديس،
او ڌرتي منهنجي سانئڻ،
مون گهوٽ ڏنو آ گهورَ ڪري،
شل اهڙو وارو جلد وري،
جو توتي ڪيئي گل ٽڙن،
۽ پوءِ ڪائي سانجهه نه ٿئي،
۽ موتيا مورِ نه مُرجهائجن.