فتويٰ ٿو ڏيان ڦاسي ڏيوس
چاڙهي نيزي ٽياس ٽنگيوس،
انسانيت جي توهين آهي،
محبت ڪنهن سان ڪونه ڪئي ٿس.
جنميو آهي دنيا ۾ پر،
محبت کان بس وانجھيل آهي.
وارن جو جنهن واس نه ورتو،
سونهن کي سجدا ڪين ڪيا،
سوئي ڏَسَ تان ڀليل آهي،
چاھ منجھان جنهن چس نه ورتو،
سوئي ڪافر مُشرڪ آهي.
سونهن حُسن جو مُجرم آهي،
ٻي ڪا خواهش ڪين ٻُڌوس،
فتوى ٿو ڏيان ڦاسي ڏيوس.
ڪنهن سان ڀي جنهن پيار نه اوريو،
واءُ اُتر تي چاھ نه چوريو،
وينگس ڪنهن جا وار نه ڇوڙيا،
چپڙن تي چپ ڪين ڀڪوڙيا،
گيتن جي گونجار نه ڄاتي،
مڪليءَ جي ماٺار نه ڄاتي،
ڪنهن جا ڳاڙها ڳل نه چُميا،
مڌ منجهان ڪا سُرڪ نه پيتي،
گُهنگهرن جي ڇنڪار ٻڌي جنهن،
پنهنجي منهن تي مُرڪ نه پيٺي،
تنهن جو جيئڻ ڪهڙي ڪم جو،
ڪنهن جو ڀي سو ميت نه ٿيندو،
ڪنهن به ڪويءَ جو گيت نه ٿيندو،
ناتا رشتا سڀ ڇنوس،
فتوى ٿو ڏيان ڦاسي ڏيوس.
پيار جو ڪنهن سان پيچ نه پاتئين،
پنهنجو پاڻ به ڪين سڃاتئين،
عشق لقاءُ کي سمجھيو ناهي،
محفل مان ئي دور ڌڪيوس،
فتوى ٿو ڏيان ڦاسي ڏيوس.