ڪوڪ ڪيسين ته ڪن، ڪوئلون رات ۾،
باک ٿي آ پري، بڙ ڀنو ساٽ ۾.
ها هٺيلي هئي “ڪاسبي” جي ڪلي،
چنڊ کي ساڙ هو، رات جي تات ۾.
ٿر مٿي ٿوهرن ڳاٽ اوچا ڪيا،
ڪا ڊُڪي ڊيل ٿي، رات جي سانت ۾.
“چوڙيا” جو مندر، گھنڊَ لوري ڏين،
چئو کڻي “سعيد” تو، ڇا ڏٺو ڏات ۾
شاعري
ڌِيمي وَهِڪَ درياهه جي
ڌِيمي وَهِڪ درياء جي سنڌ جي خوبصورت شاعر مشتاق سعيد جي شاعريءَ تي مشتمل آهي
- 4.5/5.0
- 3332
- 709
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مشتاق سعيد
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران
- ارپنا
- پنهنجي پاران
- مُهاڳ
- شاعر پاران:
- دامنِ صحرا ۾ ٽڙيل ڪنول...!
- نظم/ نثري نظم
- واچوڙا ڙي
- موت ڀي ڊڄي ٿو
- باک ڪا هِت آڻبي
- طوطن جو غم
- انتظارِي
- ٻوليون ڪيئي ڇوليءَ وانگي
- ڳڀي جي ڳولا...!
- ڇا هِي سڀ ڪجهه مِٽي آهي؟
- اي موت...!
- چنڊ پرولي...!
- اي قافلا ٿورو رُڪو...!
- جُوءَ ۾ جهانجهر وڳي...!
- ايندين آخر ڪيئن ڪِٿان...!
- رَتَ جي ميندي
- ٻي جنت ڪهڙي...؟
- مُراقبو ۽ مسجد
- ڳاڙهن ڳڀُرن جي ڌرتي
- گهوڙا ڙي او گهوڙا ڙي
- تيسين توکي ننڊ اچي وئي...!
- آس کي ڪا اک ناهي
- نئون مسيحا
- بغاوت
- فتويٰ ٿو ڏيان ڦاسي ڏيوس
- پِرهه کان پهرين
- هو جو منهنجو گيت مَري ويو
- آدم جو اولاد
- بقا ۽ فَنا
- غربت جو گيت
- لاهياري او لاهياري
- ڇا ڏات اجهامي ويندي آ؟
- مونکي ڇو نه سڃاڻين ٿو
- سِبيل چپن جو سڏ
- ڪڏهن ايندينءَ؟
- سچ جو آواز
- مُجري کانپوءِ
- ماريل ڪونج جو مرثيو
- چڙهندڙ سج جا پوڄاري - 1
- چڙهندڙ سج جا پوڄاري - 2
- پير گَهٽا جي گهورن جا
- چنڊ کان تنهنجا ڏَسَ پڇان ٿو
- محفل ۾
- هوءَ مهاڻي ساماڻي جا
- ضمير مونکي چوي ٿو شاعر
- سِڪ جو سنگيت
- خدا جي ڳولا....
- گُناهه ...
- محبتن جي اڻاس
- شعور ۽ فطرت
- چنڊ
- منهنجو بابا نيٺ هليو ويو
- ماريو ڇو ويس...؟
- آزاديءَ جي موسم
- غـــزل
- ارتقا جا رخ موڙي، ڪين ڪوئي آ سگھيو،
- حُسن ٿو ڄاڻي حجاب ڇاهي، ڪوي ٿو ڄاڻي ڪتاب ڇاهي،
- غلامي رڳن جو وئي خون بنجي، اسان سرڪشي ڄڻ سمهاري ڇڏي آ،
- او آزاديءَ جا متوالا، ڇا آزادي آ پنندي ملندي ؟
- هن وياڪل وياڪل ڪينجھر تي، ڪوئي نه تماچي آيو آ،
- رات آڌي ڀِني، ماڪ جا مينهڙا،
- مندر جا هِنِ ديپ اجھاڻا،
- ڪوڪ ڪيسين ته ڪن، ڪوئلون رات ۾،
- ڪورا ڪورا گيت ڪويءَ جا، بک جي باھ ڪيئن وسائن،
- ڦِٽي ننڊ منهنجي، اُٿي شاعري آ،
- موت کي تون ڇڏ قبولي، زندگيءَ کي ڇا ڪندين،
- زندگيءَ جي آ پڇاڙي چيلهه منهنجي وئي جھڪي آ،
- ڪو ڏيئو مون وٽ آهي ائين لڳي ٿي شاعري،
- کوڙ پاتم قربتون مان الوداع ٿو اڄ چوان،
- سرنهن جي گلن ۾، جُھلي ٿي جواني،
- -تو جو مرڪي نيڻ کنيا هن،
- وايــون
- ڪُنَ ڪناري گيت نه ڳائي،
- تڙ تي ڪپڙا ڌوئي ويٺي،
- مٽيءَ ۾ دفناءِ،
- مونکان منهنجو گيت،
- دل جو مندر ويرانيون آ،
- پنن جي پانڌ تي، لفظن جا لڙڪ،
- هُر کُر آ منجهه هانءُ،
- توکان وڇڙي رات،
- مونکان منهنجي ڏات،
- عشق جي آڙاهه ۾،
- لاڙي ڏي اُڀَ لام،
- وار نه پنهنجا ڇوڙ،
- چئو سٽاء
- چئو سٽا
باک ٿي آ پري، بڙ ڀنو ساٽ ۾.
ها هٺيلي هئي “ڪاسبي” جي ڪلي،
چنڊ کي ساڙ هو، رات جي تات ۾.
ٿر مٿي ٿوهرن ڳاٽ اوچا ڪيا،
ڪا ڊُڪي ڊيل ٿي، رات جي سانت ۾.
“چوڙيا” جو مندر، گھنڊَ لوري ڏين،
چئو کڻي “سعيد” تو، ڇا ڏٺو ڏات ۾