مونکي ڇو نه سڃاڻين ٿو
ڄاڻين ٿومان آهيان ڪير.
گھاڻي ۾ تو پيڙايو هو،
ماس هڏن تان ڪپرايو هو،
سوليءَ تي تو مونکي چاڙهيو،
هڏ ڪٽيا ۽ چم چٿاڙيو،
گُھوري تڪي تاڻين ٿو اڄ،
مونکي ڇو نه سڃاڻين ٿو اڄ . . . ؟
تنهنجي ٻولي ڪونه پڙهي مون،
ڄڀ منهنجي ڪٽرائي تو هئي،
جنهن جي زوري لڄ لُٽي تو،
سا به ته ڄائي منهنجي ئي هئي.
جيڪي کيت اجاڙيا ها تو،
پگھر سان مون پوکيا ها سي،
جيڪي خنجر گھاڙيا ها تو،
ڇاتيءَ سان سي روڪيا ها مون،
ڪُتا بَڇيا ڪڙمين کي تو،
گيت صدين جا ڳاتا ها مون،
تنهنجو منهنجو وير ازل کان،
ڌرتيءَ تي انڌير ازل کان،
ٻيهر آئون موٽيو آهيان،
موت مُئي کي مات ڏئي ۽،
توسان جنگ ۾ جوٽيو آهيان،
تون ڀي لشڪر آڻين ٿو ۽،
مونکي ڇو نه سڃاڻين ٿو اڄ . . . ؟