غربت جو گيت
برف ڳڙي جيان پاڻ ٺري پئي،
رات ڪِرِيو جو پارو تنهن ۾،
هارياڻي هوءَ نيٺ مري وئي.
آرڻ ۾ هڪ ڀُونگي ٺاهي،
گدرن ول ۾ رهندي هئي جا،
ڦوھ جواني ڦٿڪا کائي،
جنهن مان بنجي باک ڦُٽي ٿي،
ليلى، نوري، سسئي، سهڻي،
مارئيءَ جي ڄڻ ساک لڳي ٿي.
پن ڇڻ وانگي جيون جي وڻ ٽاريءَ تان هوءَ،
ڇڻجي ڇٽجي هيٺ ڪري پئي،
رات ڪريو جو پارو تنهن ۾،
هارياڻي هوءَ نيٺ مري وئي.
وِيهه ورھيه ٿيا ويرھ ڪندي پر،
قرض مٿان پئي قرض چڙهيو ٿي،
خاوند هُن جو رئيس وڏي جي،
ونگارن ۾ روز وَنگيو ٿي.
ٽڪو پئسو ڪونه بچيو جو،
سرديءَ ۾ ڪا چادر وٺجي،
واءُ اُتر جي وَڍَ وڌا ٿي،
جوڀن سان ڀرپور بدن ۾،
اوڍڻ خاطر لِيڙَ نه اڳڙي،
سوچيائين پئي پنهنجي من ۾،
سامهون هئي جا رئيس وڏي جي،
اوچي اوچي لال حويلي،
سوچيائين ڪَرَ هلي وڃان مان،
سيءَ بچاءُ لئه هُتِ اڪيلي.
رئيس جو ڪوئي منشي نوڪر،
لڄ لُٽي ڪر ڀل لٽي،
پر سيءُ مان ٿوري جند ڇُٽي.
تنهن پل غيرت جاڳي پئي،
۽ هارياڻيءَ جي هوڏ وڌي،
هوءَ ڀونگيءَ ڀر مان ڪين چُري،
۽ ڏڪندي ڏڪندي باک ڦٽيءَ جو،
ڀُرڻي ڀِٽ جيان پاڻ ڀُري پئي،
رات ڪريو جو پارو تنهن ۾،
هارياڻي هُوءَ نيٺ مري وئي.