ڦِٽي ننڊ منهنجي، اُٿي شاعري آ،
وري روح مان ڪا، رَڙي شاعري آ.
ڪڏهن مِينهن وانگي، ڪڏهن شينهن وانگي،
ڪري گوڙ ڏاڍا، گُڙي شاعري آ.
ڪڏهن ڪات بنجي، وڍي دل ڇڏي ٿي،
ڪڏهن سُئيءَ وانگي، چُڀي شاعري آ.
ڪڏهن واءُ بنجي، ڪڏهن تاءُ بنجي،
ڪڏهن گھاءُ بنجي، ملي شاعري آ.
ڪڏهن سج وانگي، ڪڏهن چنڊ وانگي،
مٿان ذهن منهنجي، ٻري شاعري آ.
جليا خيال منهنجا، ڪري دانهون ڪوڪون،
تڏهن مينهن وانگي، وَٺِي شاعري آ.
جڏهن “سعيد” دل کي، رسيو ڪوئي ڌڪ آ،
تڏهن نير ڳاڙي، رُني شاعري آ.