۴.۲.۷: شعرن يا بيتن ۾ پهاڪا:
- پُلاھ جهڙي پدمڻي، جي هَڪي حاضر هوءِ، بوُسي وجھ پيٽ ۾، مَرُ پيٽ ڦاٽي پوءِ.
(سُٺو لذيذ کاڌو ملڻ تي ماڻهو جڏهن هٻڇ ڪري کائيندو آهي ۽ پوءِ بيمار پوندو آهي، ان ڏانهن اشارو ڪندي هيءُ پهاڪو چيل آهي.)
- ڪڏهن ڳاڙهو گهوٽ، ڪڏهن مڙھ مُقام ۾، واريءَ سندو ڪوٽ، اڏي اڏبو ڪيترو.
(انسان ڪڏهن جوان ۽ سهڻو آهي ته ڪڏهن اُن جو مڙھ مُقام ۾ پيو آهي. هيءَ زندگي واريءَ جو ڪوٽ آهي، يعني فاني آهي. اُن کي انسان ڪيترو وقت قائم رکي سگهندو؟)
- ماڻهو سڀ نه سهڻا، پکي سڀ نه هجن، ڪنهن ڪنهن ماڻهو منجھ، اچي بوءِ بهار جي.
(سڀيئي ماڻهو سُٺا نه هوندا آهن. سڀيئي پکي هنج نه هوندا آهن. اهڙا ماڻهو تمام ٿورا آهن، جن مان بهار جي مند جي خوشبوءِ اچي ٿي).
- ڄٽيءَ سُٽ پسايو، واڻئي وِڌس وَٽِي، مُٺي اُهائي ڄٽي، مُٺي اُهائي ڄٽي.
(ڄٽي پاڻيءَ ۾ سُٽ پُسائي آلو ڪري واڻئي جي دُڪان تي وڪڻڻ لاءِ کڻي ويئي. واڻيو اِها ڳالھ سمجهي ويو. هُڻ وري کوٽا وٽ ساهميءَ ۾ رکي سُٽ توريو. جنهن ڪري سُٽ جي تور گهٽجي ويئي. ڄٽي پنهنجي دل ۾ خوش هُئي ته مون واڻيئي کي ٺڳيو آهي. ٻئي طرف واڻيو خوش هو ته غلط وٽن جي خبر ڄٽيءَ کي ڪا نه پئي آهي. نتيجو اِهو نڪتو ته اِن سودي ۾ نقصان ڄٽيءَ کي ئي پيو.)