غم ڏي مائل ھرپلَ آھي
منَُ بہ ڪيڏو پاڳل آھي
ڪڏهن تہ آخر ڇُلڪي پوندو
اک ۾ جيڪو بادل آهي
مُرڪي سڀ سان ملي ٿو جيڪو
من ۾ ڪيڏو گهايل آهي
جنھن جي من ۾ آڳ ازل جي
برکا مَنجهہ اڃايل آهي
مون کي هر پل ستائڻ خاطر
ڇير هوا کي پاتل آهي
جنھن جو ناهي ٻيو ڪنارو
پريت بہ اهڙو ساحل آهي