دريافت
مون پنھنجي جذبن سان
ڏيئو ٻاري ان کي
تيز هوائن جي هٿن تي رکي ڇڏيو
مون چاهت جي گل کي
درد جي امرت سان ڌوئي
تمنا جي ساحل کي ارپيندي
منتظر نگاهون گهڙيال تان لاهي
نراشا جي لاڪر ۾ سنڀالي رکيون آهن
رستن جو ڦھلاءُ ڏسي
پيرن کان پنڌ وسري ويو
۽ من خالي رستو بڻجي پيو
توڙي جو مان ساھہ ۾ سانڍي
رکڻ جھڙو ڪو سپنو آهيان
پر مون کي آسمان مان ڪرندڙ
ڪنھن بہ ٽٽل تاري
جي ڪرڻن ۾
ڳولي سگهجي ٿو!
○