عورت
جيڪا اونداهي ۾
رهي ٻين کي روشن ڪري ٿي
اڻ کٽ لڙڪن جو سمنڊ
جنھن جي آهن مان
بادلن جو دامن تر ٿئي ٿو
۽ هو بيخود ٿي
وسندا رهن ٿا
زمين جي اُڃ اجهائين ٿا
ڌرتي جڏهن مرڪي ٿي
هر طرف ساوڪ جي
سونھن وکري وڃي ٿي
عورت ڌرتيءَ جيان آهي
مھربان ۽ عطا ڪندڙ
ڏک ۽ نراسائي جي
لمحن کي سيراب
ڪندي رهي ٿي.
○