موسم جي پھرين برسات
بادلن کي ڇھي ايندڙ هوائون
گل مھر جي ڀرسان لنگهندي
ڳلن کي ڇھي ويون آهن پيار مان
جيئن سالن پڄاڻان
ڪنھن دوريءَ جي زخمن تي
آٿت جو هٿ رکيو هجي
صبا وصل جا خواب کڻي
تمنائن جو در کڙڪائي ٿي
فضا ۾ وکريل خوشبوءِ مانوس لڳي ٿي
مون سالن کان جو سانڍي
رکيو آهي نيڻن منجهہ
ان سپني جي مھڪ آهي
اڄ موسم جي پھرين برسات آهي
روڊ جي ٻنھي پاسي
بيد، مشڪ، صند ۽ گل مھر
جي وڻن جون قطارون آهن
رستي جي ڪنارن تي ڊوڙندڙ
ٻارن جي چھري تي سڪون آهي
ڄڻ رقص ڪندڙ زندگي آهي
ننڍڙو ٻار پوپٽ پٺيان ڊوڙي ٿو
(تڪميل جا پوپٽ تمنا جي گلن کان
ڪيترو پري آهن !)
بارش جي قطرن ۾ پسندي
اندر جي تنھائين سان وڙهندي
بظاهر مرڪندي سوچيان ٿي
زندگيءَ جا سمورا منظر
منھنجي من ۾ وسندڙ
برسات کان ڇو آهن
ايڏا بي خبر!.
○