جيون پَل جو جهوٽو هو
ڄڻ ڪو سندر سپنو هو
رات سڄي هئي ماڪَ رُنِي
گُلُ صبح جو مرڪيو هو
سچ جي واٽ هليو جو
ماڻھو سو ديوانو هو
پاڻي جنھن کي سمجهيو هوم
ڪيڏو رڃُ جو دوکو هو
پيار رهيو پردن ۾ ايئَن
سِپ ۾ ڄڻ موتي ڪو هو
مون کي ڪنھن سڏيو هو يا
رڳو هوا جو کُڙڪو هو
نيڻن ۾ پيا ديپ ٻري
نانءُ وتو ڪنھن تنھنجو هو!