واريءَ جو گهر
هوءَ ڪيترن سالن کان پوءِ ملي هئي.
هوءَ جيڪا ڪڏهن گلابن جيان
سرسبز ۽ شاداب لڳندي هئي،
لڳي رهي هئي ڪنھن ويران ۽ زرد پن جيان
اکين جا ديپ بہ
لڳا ٿي اجهاميل
مون کي ڏسي حيران ٿي
۽ پوءِ هوا جي خوشگوار جهوٽي جيان
اچي بيھي رهي ڀر ۾ منھنجي
”ڪيئن آهين؟“پڇيم
جواب ۾ ڦڪي ۽ بي جان مُرڪ
ڪنھن ڪوماڻيل گل جيان
چھري کي سندس ڇھي،
گنڀيرتا جي ڌنڌ ۾ ڪٿي گم ٿي وئي، چيائين؛
”زندگي مون لاءِ رياضيءَ جو
اهڙو سوال ڪو مشڪل وئي آ بڻجي
جنھن کي حل نہ ڪري سگهي آهيان اڄ تائين
بس جيون تہ سفر آهي ڀوڳنائن جو
۽ مان ٿڪجي پئي آهيان اڌ راھہ ۾ ئي
منظر سارا ٿيا هن اجنبي
۽ منزل پائڻ جي ڌن ۾
سپنن جي ساڀيان پٺيان ڊوڙندي
ٿي وئي آهيان پنھنجو پاڻ کان جدا.“
”پر اهو سڀ ٿيو ڪيئن...!؟“
لھجي ۾ منھنجي هئي حيراني.
”تون تہ ڪڏهن سمنڊ جي ڀر ۾ گهلندڙ
هوائن جيان هئينءَ آزاد
جنھن کي ڪڏهن بہ ڪو
جهٽي ناهي سگهيو، چاهڻ جي باوجود ڀي
تنھنجو اڏول لھجو تہ هو ڪنھن
مضبوط ڀت جيان
پوءِ ان ۾ روايتن جون ڏارون
پيون ڪيئن.....؟
ڪيئن خوشين جا رنگ برنگي پوپٽ
ويا تنھنجي هٿن مان اڏامي
۽ ٽِڙي پيا هن
تنھنجي ڳلن تي ڇو
سرنھن جا پيلا گل؟
پنھنجي پسند جي دنيا وسائڻ جي
ڇا هوندي آ ايڏي وڏي سزا!!“
چيائين:
”منھنجو ڏوھہ هو اهو تہ
مون معاشري کان
پنھنجي وجود جي هئڻ جي
پنھنجي وجود کي مڃائڻ لاءِ
الڳ شناخت گهري هئي.
۽ اهو بہ چاهيو هيم تہ
منھنجي ظاهري سونھن
۽ جسماني خوبصورتيءَ تي
منھنجي قابليت
منھنجي ذهانت کي
ترجيح ڏني وڃي.
مان جا ڪڏهن يونيورسٽي جي
”موسٽ ايڪٽو گرل“هيس
سدائين ”وڪٽري اسٽينڊ“ تي بيٺل
ٽرافيون، گولڊ ميڊل ۽ سرٽيفڪيٽ
حاصل ڪندڙ
هڪ مرد جي ڳالھين ۾ اچي
کيس ارپي ڇڏيم
پنھنجا خواب ۽ سمورا آدرش
ياد اٿم شاديءَ کانپوءِ چيو هئائين؛
”جانان! هي پارٽيون، فنڪشن ۽ سڄو سوشل ورڪ ڇا لاءِ؟
نہ ٿو چاهيان تہ رهين مون کان ايترو پري
جاب جي بہ هاڻ
ڪائي ضرورت نہ !
آفيس کان موٽان تہ مون کي
ٿڪل چھرو نہ گهرجي
اُها مرڪ گهرجي جنھن ۾
گلن جي هجي تازگي
۽ ڳالھين ۾ تنھنجي باس جي رويي
۽ آفيس جي مسئلن جو
نہ هجي ڪو ذڪر
بس رات جي راڻيءَ جي هجي سڳنڌ
ٻيو ڪجهہ بہ نہ گهرجي مون کي
تنھنجي موجودگيءَ جي احساس کانسواءِ“
سو بس اچي ويس
سندس ڳالھين ۾
ڏنم ڇڏي سڀ ڪجهہ
۽ ڇڏيم وساري پنھنجو پاڻ
خواب ۽ سمورا آدرش
۽ بڻجي ويس هڪ عام روايتي عورت
جا ڪجهہ بہ نہ هئي
رڳو ماءُ هئي، رڳو زال هئي
اهو سوچي تہ گهر ئي عورت جي اصل ڪائنات!
۽ پيار سندس ڪمزوري.“
ائين چئي هوءَ ڪي پل خالي نظرن سان مون کي تڪيندي رهي.
”پوءِ ڇا ٿيو؟“پڇيم.
چوڻ لڳي: ”سڀ ڪجهہ ڇڏي بہ ڪجهہ نہ حاصل ٿيو.
۽ هو ڏينھون ڏينھن ٿيندو ويو
مون کان پري
۽ مان لڳڻ لڳي هيس کيس
گهر جي پراڻي ۽ بي رنگ فرنيچر جيان
اچڻ لڳو هو تن ڏينھن ۾ هو رات جو دير سان
هڪ ڏينھن چيائين؛
”تنھنجي انفراديت،
تنھنجي ذهانت
وٺي آئي هئي مون کي تو تائين
پر اُها ڳالھہ نہ رهي آهي تو ۾
هڪ ڳالھہ چوڻ چاهيم ٿي
ڇو تہ صاف گوئيءَ جو
آهيان مان قائل
تون ۽ مان ٿي وڃون
الڳ تہ بھتر آ
ڇو تہ منھنجي منزل
تون نہ نازيہ آ
لھجي ۾ سندس آبشارن جي
رواني آهي
۽ هوءَ بھارن جي خوشگوار
جهوٽي سمان آهي
منھنجي جيون کي
جنھن بخشي ڇڏي آ
هڪ نئين تازگي، هڪ نئين خوشي
هوءَ ”موسٽ ايڪٽو گرل آهي
منھنجي خوابن جي منزل آهي
خوشبو آهي روشنين جو ساگر آهي.
جنھن بنا
هيءَ زندگي منھنجي ڏاڍي
اڌوري آهي“.
ٻڌي اهو سڀ ڪجهہ ٿي ويس
پٿر جيان بي جان مان
۽ تڪڻ لڳي هيس کيس
حيرت منجهان
اکين ۾ سندس پيار جي
ڪا ريکا نہ هئي
۽ چھرو بہ لڳو ٿي اوپرو اوپرو
تڏهن ٿيو هو احساس
تہ هڪ ئي ڇت هيٺان
هڪئي گهر ۾
ڪيڏا نہ هئا فاصلا هن ۽ مون ۾
هو منھنجو ٿي بہ منھنجو نہ هو
پيار تہ بس واريءَ جو گهر هو
تڏهن ڄاتو هيم
مرد جي فطرت کي
هو تہ آهي سدائين منتظر
ڪنھن نئينءَ دنيا جو
پيار محبت ناهي ڪجهہ بہ هن لاءِ
پريت تہ آهي، ڄڻ ڪو کيل هن لاءِ
چڙهندڙ سج جو پوڄاري آهي.
وفا مان هو ڇا ڄاڻي!
خبر اٿئي تہ هن جديد دور ۾
ڇا هي محبت جو مفھوم؟
ڊائننگ ٽيبل کان
بيڊروم تائين جو مختصر سفر
دوکي، فريب ۽ منافقت جي رهگذر
جتي هجي رڳو جفا جو ذڪر
اُتي ڇو اڏجي
سپنن جو ڪاڪ محل !
پر ڄاتم اهو ڏاڍي دير سان
بس منھنجو ڏوھہ هو اهو تہ
مون معاشري کان
پنھنجي وجود کي هئڻ
پنھنجي وجود کي مڃائڻ لاءِ
الڳ شناخت گهري هئي.
پر عورت جي شناخت
مرد جي رضامنديءَ جي
مھر جي هوندي آ منتظر
مان جسم ناهيان رڳو
روح بہ آ مون وٽ
ڪير تہ ڳولھي ان کي
ڪير تہ پھچي ان تائين.“
ائين چئي وئي هلي هوءَ
۽ ڇڏي وئي پٺيان
سڄي معاشري لاءِ انيڪ سوال!...؟؟؟
○