ساڃاھہ جو عذاب
ڪيترو نہ ڏک ڏئي ٿو
جن جي پوئتي موٽڻ جو
ڪو بہ امڪان باقي نہ هجي
مشال جو سامان
گهر پھتو آهي اڄ
هن جي قميص ۾
چنبڙيل رڙيون ...ماءُ
ٻڌي ورتيون آهن
هوءَ قميص
۾ رهجي ويل پٽ جي
خوشبوءِ سان ڀاڪر پائي
ڏاڍو رُني آهي.. ...بي اختيار.....!
پر ڪپڙن وٽ دل ناهي هوندي
جو کيس آٿت ڏيئي سگهن
سامان ۾ قلم ۽ ڪجهہ ڪتاب آهن
خون سان ٻڏل قميص مان
چند نوٽ نڪتا آهن
لالا اقبال روپيا هٿ ۾
جهلي غم جي شدت سان
پنڊ پھڻ ٿي ويو آهي.
روپيا ڏسي سوچي ويٺو
”مون هن کي ڪتاب سان محبت جو درس ڏنو هو
۽ کيس ساڃاھہ جي عذاب ڏنگي وڌو!“
○