يادن سان من پِرڀائي ٿو
پنھنجو پاڻ کي پرچائي ٿو
لب تي خاموشيءَ جا پھرا
اَکِ جو ڪجل ڳالھائي ٿو
پير ڌري يادن ۾ هوريان
ٻيھر درد کي جاڳائي ٿو
بڻجي پئي ٿو سمنڊ ڪو گهرو
بوند لئہ ڪڏهين ترسائي ٿو
چنڊ کڙي ٿو پيو ڪڪرن مان
زلف ڪو وکريل سلجهائي ٿو
سوچن ۾ للڪارون جنھن جي
سانت کي ڀي سو ڇِرڪائي ٿو