اڻ چيل ڳالھيون
بي آواز صدائون
اچي لبن تائين
وري من پاتال ۾
وڃائجي وڃن ٿيون
ڪڏهن ڏاڍ جا پھرا
ڪڏهن مصلحتن جا انديشا
ڪڏهن ڪنھن جي پاڻھي
کُلي پوڻ جي آرزو
تہ ڪڏهن اڻڄاڻائيءَ جو
دستور ٽوڙڻ لاءِ
خاموشيءَ جو هٿ جهلي
ڪنھن سڏ جي انتظار ۾
پري پري تائين هلندو رهڻ...
پر وقت ان سوچ کان بي خبر
فاصلا طئي ڪندو رهيو
۽ اڻ چيل ڳالھيون
رهجي ويون من ۾
سالن کان پوءِ مليو
تہ چيائين
هيس مان بہ
ان انتظار ۾ تہ
پريت جي نديءَ ۾
اڇلائي ٿو ڪير
اقرار جو پھريون پٿر!
○