ڳڙهيءَ جي گلن جي خوشبو
هڪ اڌوري خواب مان جنم وٺي ٿي
هڪ خواب جيڪو زمين جي
متحرڪ خلين مان
سائي سلي جيان ساھہ کڻي ٿو
جنھن جي خاموش ساوڪ مٿان
سج جا روشن ڪرڻا
هڪ پراميد پيغام ڏين ٿا
پر پوءِ بہ ڌرتي ڊنل رهي ٿي
پنھنجي ڪک ۾ سانڍيل ڏک ۾
هوريان هوريان ساھہ کڻي ٿي
هن جي سھميل ساهن ۾
صدين جي ٿڪ جو پڙلاءُ
ان خاموشيءِ کي ٽوڙي ڇڏي ٿو
۽ خاموشي ڳالھائڻ لڳي ٿي
ڌرتيءَ جي سينڌ هو سنڌو
لھرون، ٻيڙي ۽ سڙھہ جا پاڇا
موهن جي مٽيءَ جي خوشبوءِ
کيتن ۾ سارين جا رنگ
چنگ چُرڻ سان مرڪي پون ٿا
هوا جو ڊنل هلڪو گيت
ٻيھر فضا ۾ ٻري اُٿي ٿو
ڳڙهيءَ جي گلن جي خوشبوءِ
درد جيان مھڪي پوي ٿي
بي وس اکين مان ڪرندڙ
لڙڪن جو
هڪ جيئري قبر سان رابطي ۾
تعلق جي جا رمز ملي ٿي
ان منظر جي گھرائيءَ مان
ساهن جي سنگهرن ۾ ڄڻ
ڳيرن جھڙا گيت رچن ٿا
خالي اکين جي پنبڻين هيٺان
ٻيھر سپنن جو سنسار جڙي ٿو
هڪ گھري خاموشيءَ مان ڪيئن
سچ جي طاقت جنم وٺي ٿي!
○