هاڻ تہ منظر بہ ستائين ٿا
هوائن جا هٿ
تنھائيءَ جي در تي
ڏيئي صدائون
دل کي ڇيڙيندا رهيا
سڪل پيلا پن
اڏامندا رهيا اڱڻ ۾
هئي نہ جن ۾ ڪنھن جي قدمن جي جهلڪ
پر پوءِ بہ ....
بي نام انتظار جي ساز تي
من جون تارون وڄنديون رهيون
وڻن جي خالي
ٻانھن کان مٿي
چمڪندڙ چنڊ جي
چانڊوڪي بہ لڳي هئي ميري
نميءَ جو اولڙو
هُو نيڻن منجهہ
يا هو چنڊ بہ پنھنجي ئي
روشنيءَ کان رُٺل!
○