وڇوڙو
اکيون آهن
جيڪي سدائين ڪجهہ
سوچينديون رهنديون آهن
پنبڻين جي ريشمي جهالر تي
انتظار جا ماڪ ڦڙا
ڪجهہ چوڻ جي ڪوشش
ڪندا آهن
۽ اڪثر صبر جي اُس ۾
جذب ٿي ويندا آهن
موسمن جي ڦير گهير کان
هوءِ بي خبر رهي ٿي
الميو اهو آهي تہ
اکيون رکڻ جي باوجود
هوءَ ماڻھن کي
سڃاڻي نہ سگهندي آهي
هن لاءِ هر شيءِ
پاڇو بڻجي چڪي آهي
سندس چوڻ آهي تہ
هوءَ ان وقت کان گهري رات جي
سائي هيٺ آهي
وڇوڙي کان ٿورو اڳي
جڏهن چوڻ لاءِ وٽس
ڪي لفظ ئي نہ رهيا
۽ هن خاموشيءَ جي ريپر ۾
پنھنجون انتظار ڀريون اکيون
نفاست سان پيڪ ڪري
کيس گفٽ ڪري ڇڏيون!
○