ميار
منهنجي ڀاڪر کي ڇڏي
جو پري آهين رهي
ٿي ڀني جي ويل چئي
تون اها ناهين رهي
جنهن جي نيڻن ۾ اچي
التجائون ٿي ٻڏُيون
جنهن ۾ منهنجي عشق جون
انتهائون ٿي ٻُڏيون
جنهن جي آڱرين جي ڦڻي
منهنجي وارن ۾ گهمي
مون ڪٽيون ٿي راتڙيون
جنهن جي جوٽن تي سمهي
جنهن جي چپڙن جا صبح
منهنجي چهري تي ڦٽا
جنهن جي چاهت جا سڀئي
دڳ مون تي ٿي کُٽا
جا ڪڪر جي روپ ۾
روح ٿر_ تي ٿي وُٺي
جنهن جي وارن جي گهٽا
ڇانو منهنجي لئه بڻي
جنهن کي منهنجون ٻانهون هي
ڪائناتون ٿي لڳيون
هاڻ او منهنجي سکي
تون اُها ناهين رهي
تون اُها ناهين رهي