تون وڃين ٿي وڃ مگر..
ٿانوَ جيئن ماڃي بدن
سينڌ کي سئو ور ڏيئي
مرڪندي منهنجي اڳيان
هانو تي پٿر ڏيئي
تون وڃي ٿي وڃ مگر
ديس کان پرتي گھڻو
چنڊ ڪنهن پرديس جو
جيڪڏهن توکان پڇي
آسماني ويس جو
مُرڪندي چئجان مٺي
هوءَ زمين جھڙو هيو
آئون هن جو آسمان
سمنڊ جيئن هن جون اکيون
۽ ستارن جيئن مان
پرتوو ڦهلائيندي
روح ۾ هئس ڳائيندي
۽ ڪڏهن جي نيڻ هي
بارشن وانگي وٺا
روح هن جي جي زمين
ٿي سڄي آلي ويئي
پو نه جھڙالي ويئي
منهنجو چهرو ٿي لڳو
روپ هن کي چنڊ جو
۽ چڪورن جيئن هئا
نيڻ ٻئي گھايل سندس
رنگ هئا هن روح جو
چپ ڪومايل سندس
۽ ڪڏهن جي کنوڻ جيئن
مون مٿس کجڪار ڪئي
هو گھڙيل ٽامي جيان
ٿي سڄو چلڪاٽ ٿيو
۽ جڏهن ديدار جا
دوئار ٿي هن تي کليا
هو اڃي صحرا جيان
ڪيترو بيچين ٿي
گھائجي ويندو هيو
ها مگر هاڻي اهو
جو زمين جھڙو هيو
حال تنهن جو ڇا چوان
چنڊ اي پرديس جا
جنهن زمين تي اُڀ جو
ڪوئي پاڇو ڪونه آ
جنهن زمين جي سمنڊ جي
ڪنهن به ڇولي جي اُڇل
چنڊ ڇاڇولي نٿي
جنهن زمين جي رات ڪو
صبح ئي ڳولي نٿي
جنهن زمين جي چيٽ ۾
ڪا به چانڊوڪي نه آ
جنهن زمين جا سڀ چڪور
چنڊ لئه تڙپي مُئا
جنهن زمين جي ڀاڳ ۾
بارشون ناهن لکيل
سا زمين دوزخ سندي
ڄڻ نئين تصوير آ
ڪنهن ڀيانڪ خواب جي
هوبهو تعبير آ
ٿو جتي هاڻي ٿيئي
بس رڳو پڄرڻ پچڻ
بس رڳو کامي مرڻ
بس رڳو کامي مرڻ.