دل
دل گلاسن جيئن ڀڄي ۽
ڏور تڪ پڙلاءُ وڃي
لوڪ ٿورو غور سان ان کي ڏسي
پوءِ وساري ته به ڪا پرواه نه آ،
دل، ڪنواري ٻانهن جي چوڙي جيان
ڪجهه دٻيل ٽڙڪاٽ سان ٽڪرا ٿئي
نوجوان عاشق جا احساسن ڀريا
نيڻ تنهن کي پيار مان مرڪي ڏسن
بي مروت روح پو منظر اهو
ساھ ۾ سانڍڻ بجا منهنجا پرين
جي وساري ته به ڪا پرواھ نه آ،
دل، ڪنهن ماري جي اُٻهري
وار جو شيڪار ٿيندڙ ڪونج جيئن
آخري سڏڪو فضائن ۾ ڇڏي
۽ ڌنارن جون اکيون گھوري ڏسن
پو وسارن ته به ڪا پرواھ نه آ،
ها مگر ڇا چئون ڀلا
دل سرِ محفل هزارن جي اڳيان
ڪنهن به ٽڙڪي ڪنهن به پڙلاءُ کان سوا
ائين ٽُٽيو وکريو وڃي ٿي پر پرين
چپ تي آڱر رکي تعجب وچان
ڪو به لمحي لئه مُڙي نهاري نٿو
تون ئي چئو جنهن درد جي ڀريل وٽي
ڪنهن نه پيتي ۽ نه پيئندي آ ڏٺي
تنهن کان سارڻ جو سڄڻ
يا وسارڻ جو سبب ڪهڙو پڇون
درد جنهن جي شدتن کي
ڪا نه ڪئميرا ٿي ڏيکاري سگھي
درد تنهن کي چئو ڀلا
بي مروت ڪوئي ڄاڻي ڀي ته ڪيئن
درد پنهنجي کي ٻيو ڪوئي
جي ماڻي ڀي ته ڪيئن.؟