پوڙهي جي نوجوان کي صلاح
لَڪَ جو لنگهه حياتي آهي
ٿورو پاڻ سنڀالي هل.
سامهون ڪا اونداهي تو ۾
پاڻ لڪائڻ چاهيندي
تو سان گيت جواني جا
گڏجي ڳائڻ چاهيندي
اونداهه اهڙي جنهن پٺيان
لاکين چنڊ لُٽائيندين
تنهنجي ننڊ جوئا ٿيندي
ساري خواب کٽائيندين
اونداهه جنهن ۾ هر حجرو
پينو جي ڪشڪول جيان
خالي خالي ڀائيندين
سڃ اَکين ۾ هوندي ڀي
پنهنجي پاڻ کي راجا ۽
جڳ سوالي ڀائيندين
اونداهي جي چيچ جهلي
ان کان اڳتي جي هلندي
نانگ ٻرن مان نڪري سڀ
توکي ڦڻ ڏيکاريندا
اڇي اُجري ڌرتي تي
توکي مير جيئن ڀائيندا
ها، پر ڪا پرواهه ڪٿي
تنهنجو روح ڇُهي سگهندي
تون ته پهاڙن تان ڪرندڙ
چشمن جي ته رواني هوندين
شُعلن جيئن رڳن ۾ ايندڙ
جوڀن جيءُ جواني هوندين
ها،پر پوءِ گهڻو اڳتي
اونداهه سارا سڱ ڇني
تو کان چيچ ڇڏائيندي
۽ پو اُس اڳيان تنهنجي
ڏانئڻ وانگي ڏند ڪڍي
توکي ڏنگ هڻڻ گهرندي
ڇرڪي پاڻ جڏهن ڏسندي
پنهنجي کل نپوڙيل ڪنهن
ڪپڙي جيئن پئي لڳندي
سامهون سج افق تي بيهه
تنهنجي وارن ۾ چاندي
ڏسندو ٽهڪ ڏئي کلندو
ان جي لاءِ چئون ٿا يار
لَڪَ جو لنگهه حياتي آهي
ٿورو پاڻ سنڀالي هل.