قبوليت
پيار سفر ۾ منهنجي جانان
تون مان الهڙ ناهيون ليڪن
مُک تي هي ڏيکاءُ نئون آ
هڪٻئي تي ويساهه نئون آ
لاک لڳي ڪنهن باک ڦٽي ۽
چانڊوڪي سان چاهه نئون آ
ها پر هڪڙي ڳڻتي منهنجو
ڳاهه جيان من ڳاهي ويٺي
منهنجي شعور جي چانئـٺ تي سا
ڳالهه ڳجهي ڳالهائي ويٺي
مان ٿو سوچيان منهنجي جانان
ويري وقت سندو هي واءُ
پنهنجي اوگهڙ آڏو ٿيل
اوڇڻ ڦاڙي ماضي جا
پنهنجا عيب ڦلهوريندو
تنهن پل هڪٻئي آڏو ڄڻ
تون مان ننگا هونداسين
ماضي جا ڪجهه ڪارا پل
ماتا جي نيشان جيان
ڏوران ڏور ڏيکائيندا
تون چئو اهڙي اوگهڙي پن ۾
ماتا جي نيشانن جهڙي
عيبن جي ايوانن کي
مُرڪي ڳل ڳراٽي پائي
پاڻ انا جي تاج جا وارث
ڪيئن قبولي سگهنداسين.؟