ڪڪر سان گفتگو
دل ته چاهيو ٿي پرين!
تون گھٽائون ٿي اچين
۽ نويلي مور جيئن
ديس منهنجي تي نچين
جيئن ٻانهياريون رقص ۾
ائين کجي ٻڪرال ڀل
پر هيس مان ڀورڙو
مون کي ڪائي هئي نه ڪل،
پاڻ سوچيو هو ته تون
ڇوھ مان ڇُلندين جڏهن
ڪي ڪڪوريل نيڻ ٿينديون
ديس پنهنجي جون ٻنيون
ڇيڳرين ۾ ڇال ايندا
انگ ٿيندا آرسون
پاڻ سوچيو هو پرين
هيل ساريون سانوريون
ساٺ سرهايون ڪنديون
۽ نمورين سان ڳنڌي
سينڌ پنهنجي سانجهه جو
دلبرن جي هنج ۾
کوڙ کيٽا ڀي ڪنديون
پاڻ سوچيو هو پرين
هيل پاپي پيٽ لئه
هٿ ڪراين جا ڪنگڻ
ڪون وڪبا شهر ۾
۽ اگھاڙا هيءُ پنهنجا پيرڙا
ڌرتتي جو ڇانو ڳوليندا نه ڪا
پاڻ سوچيو هو پرين
زندگي جي ڏهر ۾
چار ڏيئا چاھ جا
هيل ٻاريندي مگر
هي نه سوچيوسين ڪڏهن
تون گھٽائون ٿي وسي
هينئن ٻوڙيندي پرين
وڏ ڦُڙي جي قهر سان
سُک وڇوڙيندي پرين
ائين تاروتار ٿي
هينئن ڪندي بي آسرا
۽ اجھاڻيل هي اکيون
سڀ وڃائينديون اجھا
هي نه سوچيوسين پرين
ڪالهه جيڪي هئا سڄڻ
هي ڳڱاٽيل ڳوٺڙا
اڄ ڪيلانڪر ٿا لڳن
۽ هي جهوپا تن مٿي
ڄڻ ته ڪومايل ڪنول
هاءِ ڏس تون اي ازل
هن سڄي وستي منجھان
ڪونه ٿو دونهون اُٿي
ڪو چلهو ناهي ٻريو
۽ بُکيا هي ٻارڙا
جن جي چپڙن تي هيو
ڪارڙو ڪونمارڙو
سي ابر توکان گھُرن
صرف ماني جو ڳڀو
۽ اکيون آڪاس ۾
رحم کي ڳولن پيون
ڌرتتي جي ڪانو جيئن
پاڻ کي رولن پيون
تن اکين جي کيت جا
خواب ڪيئي نوجوان
هيل ساڙي تو ڇڏيا
هينئن اجاڙي تو ڇڏيا
هينئن اجاڙي تو ڇڏيا