تحرير
هي ڪهڙي تحرير پئي آ
جنهن ۾ ڪوئي ڏانءُ نه آهي
مونکي تنهنجو نظم لڳو ٿو
جنهن جو ڪوئي ٿلهه نه آهي
جنهن جي ڪا به پڄاڻي ڪونهي
ها، پر ان ۾ ڳوڙها آهن
ورهين جا ته وڇوڙا آهن
ان ۾ هڪڙو ٺٽو آهي
جنهن ۾ لک اگھاڙا آهن
ڏور پتڻ ۾ خواب ٻُڏن پيا
گھر گھٽي ۾ راڙا آهن
ان ۾ گھوڙن ٽاپولين تي
ڪاري ڪائي دز اُڏي ٿي
جنهن جي پٺيان ڀاءُ مذهبي
ڪنهن تي ڪارا هٿ کڻن ٿا
نٿ ڇڄي ٿي، دانهن اُٿي ٿي
پر نه انهن جا هٿ ڏڪن ٿا
۽ هوءَ ڦاٽل ڪپڙن واريون
مذهب نالي کان به ڊڄن ٿيون
ان ۾ هڪڙي دونهين دُکي پئي
جنهن جي آڏو آڳوٺي تي
شاھ عنايت ورد ڪري پيو
سارو جھوڪ ڳنڱاٽيل آهي
ڪيڏا صوفي ناچ نچن پيا
ان ۾ سنڌو دريا آهي
جنهن جي ڪپ تي ٻيلا آهن
جن ۾ جوڳين ٽولا آهن
تن ۾ شاھ ڀٽائي آهي
جيڪو تار تنبور جي تاڻي
ڪيڏي وجد مان ڳائي پيو ٿو
”ڪهڙا ڪُهندي، ڪهڙا ڪهندي
ملڪ سڄو منصور ميان“1
۽ آ سامهون جلٿل سنڌو
جنهن تي چنڊ جو نور ميان
ڇا ٿيو جي ڪو ڏانءُ نه آهي
پوءِ به تنهنجو نظم چڱو آ
جنهن ۾ ڪا تاريخ لُڇي ٿي
جنهن ۾ ڪنهن جا ڳوڙها آهن
ورهين جا ته وڇوڙا آهن.
1 ملڪ مڙوئي منصور، ڪهي ڪهندي ڪيترا ”شاھ“