’سنڌ‘
هوءَ سُتي آ ننڊ ۾ ۽
سمنڊ سيراندي ستو آ
هن جي پيراندي پڄاڻان
سُڃ جو پورو پَتو آ
۽ سندس کاٻي طرف کان
هڪ ڊگھو سجدو اٿي ٿو
اجنبي ڪنهن شهر ڏانهن
۽ وري ساڄي طرف کان
ڄڻ وڇوڙي جي رتن جي هيڪلائي
ناچ ٿي نئين سر نچي
ننڊ ۾ هن جي هٿن جون
آڱريون هلنديون رهن ٿيون
ڄڻ ته ڪو سپنو اُڻن ٿيون
۽ چون ٿيون
جيءُ ڇو جاڳي نٿو
ڪيترا آواز واڪا ٿا ٿين
هوءَ مگر جاڳي نٿي
ڪي اچي هن جي نرڙ ۾
بک جو ڪوڪو هڻن ٿا
ڪي سندس ذلفن جي ڪاري رات کي
ننڊ پنهنجي لئه کڻن ٿا
هوءَ مگر جاڳي نٿي
۽ سندس ڳڀرو ٻچن جي
درد جي ڀاشا نه ڪوئي
چنڊ ٿو سمجھي سگھي
ڪو اچي تن جي جھڳين کي
روز تيلي ڏيو وڃي
۽ دونهين جا لاٽ اُڀ ڏي
ڪنهن بُکي جي آڱري جيئن
روز ٿي الُرون ڪري
هوءَ مگر جاڳي نٿي
ڪي پٽن ٿا وار هن جا
ڪي اکيون کوٽي ڪڍن ٿا
ڪي وري هن جي ذهن مان
ٿا سڄو اتهاس روڙن
هوءَ مگر جاڳي نٿي
۽ ڪڏهن ڪوئي اچي
ڀٽ تي ڇيڙي تنبورو ٿو ڇڏي
هوءَ ستي آ ننڊ ۾ ۽
روح کي کيڙي تنبورو ٿو ڇڏي
۽ ٻرن ٿيون باھ جيئن ساريون تندون
قطرو قطرو رت ٿو تن مان ٽمي
ڪو چوي ٿو
”جاڳ کي ئي جس آهي
جاڳ آزادي ڏي ويندڙ گس آهي“
جاڳ جا واڪا ٿين ٿا
جاڳ ۾ هڪڙو جٿو آ
هوءَ ستي آ ننڊ ۾۽
سمنڊ سيراندي ستو آ.