شاعري

جوڀـن پـهريان ڏينهن

ڪتاب ”جوڀن پهريان ڏينهن“ خوبصورت شاعر اشرف پليءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. اڪبر لغاري لکي ٿو: ”ٿر جو ريگستان ڄڻ شاعريءَ جو گلستان آهي. حليم باغي، سائينداد ساند، وفا پلي، سردار شاھ، حاجي ساند، جمن دربدر، خطائي ٿيٻو ۽ ٻيا کوڙ سارا همعصر شاعر اهڙا آهن جن جي شاعري پڙهي بت مان سريڙون نڪريو وڃن. انهن سان ئي گڏ، انهن جهڙو ئي پر بي حد نرالو، البيلو، نماڻو، ماٺيڻو، بي نياز ۽ بي پرواھ شاعر اشرف پلي، جنهن جي مٽي عمرڪوٽ جي آوي ۾ پچي راس ٿي ۽ ٿر جي صدين جي عشقيه ۽ لوڪ روايتن جا مٿس ڪيئي رنگ برنگي چٽ چٽيل ٿا ڏسجن. “
  • 4.5/5.0
  • 6612
  • 1076
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اشرف پلي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جوڀـن پـهريان ڏينهن

’سنڌ‘

’سنڌ‘
هوءَ سُتي آ ننڊ ۾ ۽
سمنڊ سيراندي ستو آ
هن جي پيراندي پڄاڻان
سُڃ جو پورو پَتو آ
۽ سندس کاٻي طرف کان
هڪ ڊگھو سجدو اٿي ٿو
اجنبي ڪنهن شهر ڏانهن
۽ وري ساڄي طرف کان
ڄڻ وڇوڙي جي رتن جي هيڪلائي
ناچ ٿي نئين سر نچي
ننڊ ۾ هن جي هٿن جون
آڱريون هلنديون رهن ٿيون
ڄڻ ته ڪو سپنو اُڻن ٿيون
۽ چون ٿيون
جيءُ ڇو جاڳي نٿو
ڪيترا آواز واڪا ٿا ٿين
هوءَ مگر جاڳي نٿي
ڪي اچي هن جي نرڙ ۾
بک جو ڪوڪو هڻن ٿا
ڪي سندس ذلفن جي ڪاري رات کي
ننڊ پنهنجي لئه کڻن ٿا
هوءَ مگر جاڳي نٿي
۽ سندس ڳڀرو ٻچن جي
درد جي ڀاشا نه ڪوئي
چنڊ ٿو سمجھي سگھي
ڪو اچي تن جي جھڳين کي
روز تيلي ڏيو وڃي
۽ دونهين جا لاٽ اُڀ ڏي
ڪنهن بُکي جي آڱري جيئن
روز ٿي الُرون ڪري
هوءَ مگر جاڳي نٿي
ڪي پٽن ٿا وار هن جا
ڪي اکيون کوٽي ڪڍن ٿا
ڪي وري هن جي ذهن مان
ٿا سڄو اتهاس روڙن
هوءَ مگر جاڳي نٿي
۽ ڪڏهن ڪوئي اچي
ڀٽ تي ڇيڙي تنبورو ٿو ڇڏي
هوءَ ستي آ ننڊ ۾ ۽
روح کي کيڙي تنبورو ٿو ڇڏي
۽ ٻرن ٿيون باھ جيئن ساريون تندون
قطرو قطرو رت ٿو تن مان ٽمي
ڪو چوي ٿو
”جاڳ کي ئي جس آهي
جاڳ آزادي ڏي ويندڙ گس آهي“
جاڳ جا واڪا ٿين ٿا
جاڳ ۾ هڪڙو جٿو آ
هوءَ ستي آ ننڊ ۾۽
سمنڊ سيراندي ستو آ.