شاعري

جوڀـن پـهريان ڏينهن

ڪتاب ”جوڀن پهريان ڏينهن“ خوبصورت شاعر اشرف پليءَ جي شاعريءَ جو مجموعو آهي. اڪبر لغاري لکي ٿو: ”ٿر جو ريگستان ڄڻ شاعريءَ جو گلستان آهي. حليم باغي، سائينداد ساند، وفا پلي، سردار شاھ، حاجي ساند، جمن دربدر، خطائي ٿيٻو ۽ ٻيا کوڙ سارا همعصر شاعر اهڙا آهن جن جي شاعري پڙهي بت مان سريڙون نڪريو وڃن. انهن سان ئي گڏ، انهن جهڙو ئي پر بي حد نرالو، البيلو، نماڻو، ماٺيڻو، بي نياز ۽ بي پرواھ شاعر اشرف پلي، جنهن جي مٽي عمرڪوٽ جي آوي ۾ پچي راس ٿي ۽ ٿر جي صدين جي عشقيه ۽ لوڪ روايتن جا مٿس ڪيئي رنگ برنگي چٽ چٽيل ٿا ڏسجن. “
  • 4.5/5.0
  • 6612
  • 1076
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • اشرف پلي
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جوڀـن پـهريان ڏينهن

پرولي

پرولي

فضا خاموش واهڻ جون
گليون سڀ گيان ۾ آهن
سڀيئي صورتون تنهنجون
اکين جي ڌيان ۾ آهن
ڀنيءِ جو ولهه واهڻ تي
بدن ۾ باھ ٻاري ٿي
ٽُٽن ٿا انگ شيشي جيئن
تنهائي هانو ڏاري ٿي
لڱن جي لام تي ويهي
نچين ٿو ناچ تون مون ۾
ازل جي اُڃ اکڙين ۾
تڪيان ٿي تنگ رستن کي
اڃان هن واٽ جي ور تي
تتل واري ۾ ويڻن جيئن
پئي آ سوکڙي تنهنجي
کڻان ٿي، ٿيون سکيون ٽوڪن
ڇڏڻ تي دل نٿي سرچي
ڪجل جا ڪس اکڙين مان
ڌوئڻ تي دل نٿي سرچي
ترائي تو پٺيان مون لئه
وراڪو وڄ جو آهي
ڀريان ٿي ڇرڪ ۽ اکڙيون
الائي ڇا ته ڳولن ٿيون
اوهان کان پوءِ سانجھي جون
گليون سنسان ٿي ويون ۽
سمهي پيا سڏ صبوحن جا
منجھند مُرڪي نٿي مونسان
ذهن کي آخري منظر
اچن ٿا ياد ساوڻ ۾
لٿو پي سج سڙنگھون جي
وڻن جي پوئتان رڻ ۾
ترائي جي ڪنڌي تي مان
پريان هيٺاهين رستي تان
هوا ۾ ٿيڙ کائيندو
وئين پي دور تون ٿيندو
سندءِ مايوس اکڙين ۾
اڌورا سوال هئا ڪيئي
مگر تو ڪون ٿي سمجھيو
مُٺي هن دل جي ٻولي کي
”اچي پاڻي لئه پاڻياري
وساري گھر گھڙولي کي“
مسافر ڪاش سمجھين ها
انهي سولي پرولي کي