فنڪار جو درد
سُرن سان آڱرين سرچي
لکين آواز جوڙيا هئا
اسان هن درد پنهنجي سان
رنگن ۾ روح ٻوڙيا هئا
وڇوڙا دل جي واهڻ جا
سندم آواز جي دلڪش
گلين جي شور سان گڏجي
نئون ڪو گيت ٿيندا هئا
اسان سي گيت دامن ۾
سهيڙيا عمر ساري هئا
انهن گيتن ۾ مومل جي
مجازن ملڪ موهيا ٿي
انهن گيتن ۾ عاشق جي
نگاهن خواب پويا ٿي
انهن گيتن ۾ محبوبن
نکٽ جاڳي نهاريا ٿي
اڱڻ ۾ آرسون موڙي
اُڀي سورج اُڀاريا ٿي
انهن گيتن ۾ قيدي جي
اکين بادل کي گهوريو ٿي
وطن وسڪار جو سوچي
بدن تن جو انگوريو ٿي
انهن گيتن ۾ تنهائي
هينئين کي هنج ورتو ٿي
دلين بي نياز نظرن کان
غمن جو گنج ورتو ٿي
اُهي سڀ گيت پنهنجا هئا
اُهي ڄڻ ميت پنهنجا هئا
ڪڏهن جن سڏ سُهڻين جا
ميهارن کي پُڄايا هئا
ڪڏهن سسئي جي پيرن کان
سمورا لڪ لنگهايا هئا
انهن گيتن گلابن لئه
اسان سڀ سُک وڇوڙيا هئا
اسان ائين درد پنهنجي سان
رنگن ۾ روح ٻوڙيا هئا
مگر اڄ درد پنهنجي کان
جدائي جيءُ جهوري ٿي
سُرن کان دور ساهن کي
تنهائي ڄڻ ڦلهوري ٿي
گلو آواز کان خالي
رڳن تي بوجهه جيئن آهي
اکيون جيئن باهه تي رکجن
پرين اڄ روح تيئن آهي
وڄن جي دور سارنگيون
هينئون تن ڪڍ ويندو آ
عمر ساري جي موڙي کي
وڃائڻ وڍ ڏيندو آ
وڃائڻ وڍ ڏيندو آ