وڇوڙو
وسي آگم اڪاميو هو
ڀنل هئا انگ لامن جا
ڀڳيون ٿي آرسون ڳوٺن
لٿا هئا ٿڪ ايامن جا
مگر هڪ دل اِهو سوچيو
وڻن جي لام هر هڪ مان
اداسي جا لياڪا هئا
کڻي ڪنهن درد جا جوڀن
پنن ۾ ڄڻ لڪايا هئا
اُڏارون سر مٿي تڙڳيون
لڪيو پي سج ليارن ۾
سکي جا وار ويڙهيندي
وڃايل عمر جي عورت
وڃي ڦاٿي سنڀارن ۾
لٿا هئا عڪس نيڻن ۾
ڪڪوريل نوجواني جا
سرنهن جي لام ۾ جھولو
لڏڻ سان ٻن ڪراين تي
سڄڻ جي گفٽ جون چوڙيون
الا ڇم ڇم سان ڇمڪيون ٿي
اُتر کان ڏور ڪو بادل
پئي چلڪاٽ سان گرجيو
ڌنارن جي صدائن تي
هوائن رقص ٿي ڇيڙيو
گلن جي کيت مان ڪنهن پي
وڏي پاٻوھ مان گھُوريو
مگر سو سڀ اجايو هو
وڇوڙو ئي سجايو هو
الا ڪنهن شام اوکي جو
تصور من ولوڙي ويو
لمحو سو ياد آيو هو
سڄڻ کي جو وڇوڙي ويو
جھٻي هئي هانو کي آئي
اکين ۾ سمنڊ ٿي لرزيو
ويو پي ڪو حياتي جيئن
چري سَر تي وڃي سڏ ڪِيو
اُگھي ڳوڙهن کي ويندڙ هُن
کنيون هڪ وار جو اکڙيون
پپر تي ڪنڌ کي لاڙي
الا ڪنهن ڇوڪري تڙپيو
ڀڳل ڪنهن بانسري جهڙن
چپن کي جنبشون آيون
هٿن ۾ لرزشون آيون
ويڙهي ڪنهن چيچ تي پوتي
وڌي پي وات ۾ آڱر
نچيا پي لڙڪ ڳلڙن تي
ڀيانڪ هو سما ايڏو
وڇوڙي مهل دل ڀانيو
اونداهي ئي اونداهي آ
مگر پوءِ گھڻو پوءِ
جڏهن دل جي جھروڪن ۾
پرين جي يادگيرين جا
نما شامن ڏيئا ٻاريا
تڏهن هن دل چري سمجھيو
وڇوڙو بادشاهي آ
سُهائي ئي سُهائي آ.