تنهائي
ٻٻرن پٺيان سج لهي ٿو
بادل جيئن ڪي نيڻ وسن ٿا
ڌوڙ اڏي ٿي رستن تي ۽
ڪنهن جا تنها پير رلن ٿا
وڻ وڻ سان ڳالهائي ٿو هوء
ٿورو سوچي ڳائي ٿو هوء
آکيرن مان ڪنڌ ڪڍي ڪي
پنڇي هن ڏي نيڻ کڻن ٿا
واھ ۾ ننڍڙا پٿر اڇُلي
لڙڪ اگھي ۽ ڀڙڪي ٿو هوء
شامن جي لالائي ڇا هئي
منهنجي دل تي ڇانئي ڇا هئي
لذت جا احساس انهي ۾
وقت سندي پرڇائي ڇا هئي
چانڊوڪي ۾ چنگ وڳا ٿي
جن سان آٽيل انگ ڀڳا ٿي
گل گل سان ڄڻ پيار نئون هو
سارو هي سنسار نئون هو
ڪنهن جا ڪارا نيڻ الاڙي
ڇانئن جو احساس هيا
ڪنهن جون ڳالهيون بارش جھڙيون
ڪنهن جا لب آڪاش هيا
پر تون هي تقدير ٻُڌاءِ
اڄ جي هي تنهائي ڇاهي
وقت سندي پرڇائي ڇاهي
سرڳوشي جي نرم هڳا سان
ڳوڙهن هاڻا نيڻ پڇن ٿا
ڌوڙ اڏي ٿي رستن تي ۽
ڪنهن جا تنها پير رلن ٿا.