عجيب خواهش
هو نيزي پانڌ ڄڻ سورج
ڳيهڻ آڪاش ٿي آيو
قٻي جي در جي سيرن مان
اگر جو واس پي آيو
کٻڙ جي چهچ ٽاري تي
ننڊاکيل مور پي مرڪيو
ڪنڊيءَ جي لام تي جھولو
تنها هو، منتظر ڪنهنجو
ڏهر جي واٽ تي ڪنهنجي
ڀڄي پيل بانسري جي سج
پئي فاتح خواني ڪئي
خاموشي جي مسافر جي
وڻن پي ميزباني ڪئي
ڊگھي گنبذ جي کڙڪي ۾
ڪبوتر پر پکيڙيا پي
تنهائي پنهنجي دامن ۾
ڊگھا لمحا سهيڙيا پئي
اڪيلائي جي سهيلي سان
تڏهن ڪا ڌرتتي ڌاري
سُکا لئه هئي کڻي آئي
روهيڙي جا رتا گلڙا
سُکا خاموش چپڙن جي
هينئين ۾ حل ٿيل ماڻهو
اکين کي روبرو گھرجي
سڳي کان ساھ کي ويجھو
صفا ٿو دوبدو گھرجي
سجيل تربت جي مٽي ۾
مري ۽ مات ٿيندڙ کان
حسين زندھ جواني جي
عجب جهڙي خواهش هئي
عجب جھڙي خواهش هئي.