ڪاپائتي
چرخو دانهن صدين جي ٿيو پر
دانهن نه ڪنهن ورنائي آهي
نجهري نجهري ماٺ وسي ٿي
ڪا به نه آتڻ آئي آهي
تون به نه آئينءِ جنهن کي هٺ هو
منهنجو پورهيو مان لهي ٿو
ڪيئن هي دهري دام چڙهي وئي
تنهنجو پورهيو پاڻ پڇي ٿو
هيءُ کڻيتي کنوڻين جهڙا
تنهنجا انگ اڌارا ٿي ويا
سون سريکا هٿ سندءِ
ارٽ هلائي ڪارا ٿي ويا
ڏک جي هر هڪ ڳوڙهي آهي
نور نچوڙيو نيڻن مان
پوءِ به الجهيل سُٽ رهين ٿي
نڪري ڪونه خيالن مان
ڪپهه جهڙا خواب اُڻيندڙ
ڇا هي ياد نه آ توکي
ارٽ اُکل سان گڏجي تنهنجو
ذهن به اُکلي ويندوهو
تنهنجو هر هڪ انگ اکين لئه
نئين ڪا چغلي ٿيندو هو
پر تون هاڻ ٻڌاءِ ڇوري
تنهنجي پورهئي مانُ لڌو ڪو؟
جيون جي ڇا موڙي آهي؟
هنسلي، بولو، نٿ نه تو وٽ
هٿ ۾ ڪا به نه چوڙي آهي
جيون جي ڇا موڙي آهي؟