چانڊوڪي جو زهر
هي وستي لک ڌڪارون ٿي
هن دل جا خيما خاڪ ڪري
ان کان ته اڳي اي چنڊ مئا
ڏي چانڊوڪي جو زهر ڀري
ڪلهه رات ڀني جو ڀاڳ ڀُليا
هن ڀيڙيا ڀاڪر ٻانهن جا
اڄ رات ته ساڳي تنهائي
۽ ساڳيا پهر جدائين جا
هر تارو نهاري طنز منجھان
۽ رات هينئين تي مُڱ ڏري
ڏي چانڊوڪي جو زهر ڀري
ٿي خوشبوءُ ڪيڏا ڇڄ ڇٽي
۽ ميندي کيت تي مينهن وسي
بي نياز اکين کان دوري جو
احساس هينئين ۾ ڏار وجھي
محبوب مندن جا چاڳ ڏسي
هوءَ شال وري، هوءَ شال وري
ڏي چانڊوڪي جو زهر ڀري
ٿو روز هندورو گيت چوي
ڪنهن ويروتار جواني جا
۽ دل ۾ آرس موڙن ٿا
ڪي ماڻيل لمحا جاني سان
پر ويجھو درد جدائي جو
ٿو رفته رفته سانگ ڪري
ڏي چانڊوڪي جو زهر ڀري
هن پاگل دل ۾ اوسيئڙا
تو ڪنهن لئه شور مچايو آ
سي پير نه ايندا، پنڌ جنين
ڪنهن پاراتي جيئن ڀانيو آ
تن لاءِ وسڻ جا ويس ڪري
چوء ڪيسين ڪوئي نيڻ ڌري
ڏي چانڊوڪي جو زهر ڀري
شيخ اياز جي سٽ
ڇو چنڊ اسان کي رات ٺري، ڏي چانڊوڪي جو زهر ڀري.