هوءَ ياد ٿي اچئي ڇا
عورت جي جسم جهڙي
ٻاهر ته چاندني آ
پر دل اندر اونداهي
۽ روح ۾ غمي آ
اونداهي هڪ دري کي
ڪو ٽيڪ ڏئي لڇي ٿو
ڪنهن سوچ جي گلي ۾
ڪو ياد جو پراڻو
زنگيل سڪو ملي ٿو
مندر جي گيٽ ڀرسان
بيٺل اداس وڻ کان
ڪوئي پڇي رهيو آ
ڇا اڄ به ڇوڪريءِ هوء
مورن جي ناچ لاء
توسان پٺي ڀرائي
ڳچ دير تائين تنها
بيٺي اڃان به رهي ٿي
هئي شام جي سرن ۾
آڪاش جي تنهائي
روئندڙگلي سان ڪوئي
ڪنهن کي چئي رهيو هو
ڳالهائين ڇو نٿي تون
ڇا شام ٿي چڪي آ
سورج جيئن تون ۽ آئون
ڇا هاڻ لهي چڪاسين
پنهنجو سمورو ماضي
۽ وصل جي گھڙين ۾
هڪٻئي جي ڀاڪرن ۾
تحليل ٿي وڃڻ ڇا
اونداهو ٿي چڪو آ؟
آ پوء جي لمحن ۾
لهرن تي تيز ٻيڙي
۽ دور کان نگاهون
ويندڙ جي وائلي کي
گھوري ڏسي رهيون هن
۽ ڪو ملاح تڙ تي
ڌيمي سان ڳائي پيو ٿو
”روحن جو ميل تون مان
جنمن جو پنهنجو ناتو
هن موڙ تي جدائي
ڇا انت آ انهي جو!؟“
ويندڙ پسيل اکين سان
پٺ تي مڙي ڏسي ٿي
ميسيج جي صفحي تي
ڄڻ بددعا لکي ٿي
”ڳالھيون رڳن ۾ دکنديون
وڻ جو اداس پاڇو
ھلڪي ھوا جي ايندي
ڇرڪي اوهان کي چوندو
هوء ياد ٿي اچئي ڇا
هوء ياد ٿي اچئي ڇا ؟“