موڪلاڻي
فضا جي چائنٺن تي هِن
ستارن جا ڏيئا روشن،
اڱڻ جي آخري ڪنڊ ۾
تنهائي ميز تي خالي
گلاسن جيئن پئي آهي،
پريشان حال ڄڻ آهي
هوءَ روشن دان ڪمري جو،
بلب جي روشني جھيڻي
الئه ڪنهن کي پڪاري پئي،
درين جا ريشمي پردا
هوا هر هر اڏاري پئي،
انهن جي پوئتان ڪنهنجو
سڙي ٿو جسم سگري جيئن،
ٻه ٽي سگريٽ جا ٽوٽا
وسامڻ ڪون ٿا چاهن،
ٻه ٽي ڳالهين جون سرگوشيون
الائي ڇوهوا خود سان
کڻڻ وسري وئي آهي،
ڳليءَ ۾ ڪنهن جي قدمن جي
اڃا آهٽ سُتي ناهي،
اڃا ڪجهه وقت ڀي لڳندو
انهي کي دور اُڪرڻ ۾،
اڃا سيٽي وڳي ناهي
انهي سنسان ٽيشن تي،
مگر معمول جي ابتڙ
هلي وئي ريل گاڏي آ
وساري هڪ دٻو پٺتي،
جنهين جي هڪ دري مان، هٿ
هٿن مان ڄڻ ڇُٽا ناهن،
نظر نظرن ۾ ڄڻ آهي
صفا تحليل ٿي ويئي،
پريان وستي جي کيتن ۾
وسي ٿي ٿڌ رستن تي،
۽ هلڪي غمزدھ سُر ۾
وڇوڙو واءُ ڳائي پيو،
وڻن جي بي لباسي کان
ڊسمبر موڪلائي پيو..!