هلي آءُ.......
هلي آءُ ميندي جي خوشبو کڻي
وساريل گسن جي مٽي ٿي سڏي
جتي بچپني جون بهارون ويون
ڊٺل تن گھرن جي مٽي ٿي سڏي
چُمي واءُ لامن جو ڪورو بدن
پڇي ٿو اُها ويئي ڪيڏانهن هلي
ڪنول جي گلن جھڙي نازڪ حسين
اُها ڇوڪري يا گلابي ڪلي
صبوحن سندي جيڪا لالي هئي
بهارن جي جوڀن جي مستي هئي
هوا جي انديشن اهو ڀي چيو
اوهين آهيو هرجائي ٿي پيا پرين
چوين جي انديشن کي ساڙي ڇڏيان
غمن جا سڀئي ڳاٽ لاڙي ڇڏيان
مگر هانو تي هٿ رکي چئو سکي
ڳهريل اهو ڳوٺ وسري ويئي
سندر راتڙيون جي پناهون هيون
اهي ڄڻ امڙ جون ته ٻانهون هيون
اُهي گرم ڀاڪر ۽ ٿڌڙيون چميون
اُهي مينهن وساڙا اهي شبنميون
پپر جي وڻن تي ڪريل چاندني
ڪپهه جي ڍِڳن تي وسيل چاندني
وصل جون اهي مست شامون الا
وٿاڻن ڏي ورندڙ ولر ۾ ٻڌل
چڙن جا مڌر گيت گونجيا هئا
ڪڪر ڌوڙ جا خوب اڏريا هئا
هوائن ۾ آنچل ڪي لهريا هئا
اهو سڀ اٿئي ياد جيڪر سکي
ته پوءِ هلي آ هلي آ هلي
خزائن کان اڳ جي وڻن جو قسم
پراڻي اُها عاشقي ٿي سڏي
هلي آءُ ميندي جي خوشبو کڻي
وساريل گسن جي مٽي ٿي سڏي.