مرحوم عبدالحق ساريو صاحب جي نظمن جو ڪتاب ”لڙڪن جي زبان“ حاضر آهي.
هو حساس دل جو مالڪ هو، هن وٽ هر انسان جو مرتبو اعلى درجي جو هو. هن وٽ ڪنھن ذات پات، مذهب، نسل ۽ دولت جي بجاءِ هڪ محبت جو پوتر جذبو هو. جنھن انسانن سان محبت جا ڪيترائي مثال قائم ڪري ڇڏيا هئا. هو جڏهن پنھنجو اظھار لفظن سان نه ڪري سگهندو هو، تڏهن قلم ۽ لڙڪن جي زبان هن جي اظھار جو وڌيڪ بھتر ۽ مؤثر ذريعو هئا. هو فطرت، سماج ۽ حضرت انسان جي پوڄا جي حد تائين احترام رکندو هو.
ڇا
تو ڪڏهن،
نٽهڻ اس ۾،
بڙ جي گهاٽي ڇانو ۾،
ڪي گهڙيون آرام ڪيو آهي؟
منهنجو پيار،
به تولئه،
ان بڙ جي،
وڻ وانگر آهي.
ليڪن! افسوس جو تون،
بي رخيءَ جي ڪهاڙيءَ سان،
ان کي پاڙئون،
وڍي رهي آهين.