آس نراس جي سرحد
سرحدن وچ ۾،
تنهنجي ياد،
ڪنهن ٻالڪ جي،
گلابي چپڙن تي،
معصوم مرڪ جيان ترندي،
منهنجي سمورن احساسن کي،
ڇهندي،
جهنجهوڙيندي،
جهومندي،
۽ نچندي رهي،
۽ مان!
اماس رات جي،
پوئين پهر جي،
ماڪ ڀنل لمحن ۾،
ننڊ اکڙن ۽،
بند نيڻن ۾،
سندر سپنن جي،
ساڀيان ڳولهيندي،
سمورين سماجي اڻ برابريءَ،
وارين ديوارن کي،
برلن جي ديوار جيان،
ٽوڙڻ لئه،
سسئي جيان،
ڏونگر ڏارڻ لئه،
سگهه سهيڙيان ٿو،
سانئڻ!
تون نه هنيو هارجانءِ،
لڙڪ نه لاڙجانءِ،
پير نه پسارجانءِ،
مان وري ورندس،
ٿر جي ٺوٺ ڇاتيءَ تي،
وسندڙ،
سانوڻ جي مينهن جي،
پهرين بوند سان.....!!!