منهنجا نيڻ ڀنڀور
تنهنجي دستڪ جي،
انتظار ۾،
سدائين اوجاڳيل رهيا
ليڪن،
منهنجي نيڻن جو مقدر،
ڀنڀور جيان ڦٽل آهي
جو تنهنجي نازڪ آڱرين جي،
ڇهاءَ کي به ڪڏهن،
چمي نه سگهيا.....!!
تو پڄاڻان!
منهنجي حالت،
ان معصوم هرڻيءَ جيان،
ٿي ويئي آهي،
جنهن جون ٻئي اکيون،
سفاڪ شڪاريءَ ڪڍي،
تتل ريگستانن ۾،
ڇڏي ڏنو هجي
۽ ان کي،
دوکو ڏيڻ لاءِ ئي سهي
ليڪن،
سراب به نظر نه ايندو هجي.......!