فلسطين سڏڪي رهيو آهي
محمود درويش جي شاعريءَ،
جي نيڻن مان،
رت گاڏڙ لڙڪ،
ٽمي رهيا آهن.
اڄ وري،
فلسطين جي ڌرتي،
وار کولي،
ڪارو ويس اوڍي،
سيني تي ڌڪ هڻي،
ماتم ڪري رهي آهي.
اڄ وري،
سرمئي آڪاش تي،
شهيدن جي لهوءَ جي،
ڳاڙهي رت جا نشان،
چٽا ٿي اڀريا آهن.
اڄ وري،
سموري ڪائنات سوڳوار آ،
اڄ وري،
تاريخ منهن مونن ۾ ڏيئي،
رڙي رهي آهي،
اڄ وري،
فضائن ۾ سڏڪا گونجيا آهن
اڄ وري،
ماءَ جي ڇاتيءَ سان،
چهٽيل ٻارڙن،
ڇرڪ ڀري،
آزاديءَ جي آذان کي،
لبيڪ لبيڪ چيو آ،
اڄ وري،
پوڙهو پيءُ Suicide attack کانپوءِ،
ڏڪندڙ هٿن سان،
پنهنجي جوان پٽ جي،
وجود جي حصن کي ڳولهي،
ڪفن ۾ گڏ ڪري رهيو آ،
اڄ وري،
ماءُ سجدي مان سِرُ کڻي،
پنهنجي اڪيلي سهاري جي،
جسم کي،
بارود سان سينگاري،
”آزادي يا موت“ جو،
وچن وٺي رهي آهي.
اڄ وري، محبوبائن پنهجي سپنن جي شهزادن،
جي چيلهن ۾،
بم ٻڌي،
وهندڙ لڙڪن سان،
الوداع ڪيو آ،
اڄ وري،
فلسطين سڏڪيو آ،
اڄ وري،
عرفات جهريو آ
اڄ وري ”العتش العتش“ جي صدا
اڄ وري ”هَلِ مِن ناصِر يَنصُرِنا“
اڄ وري شام غريبان،
اڄ وري ڪربلا ڪربلا......!!